ณ เวลานี้ ความรูสึกที่มีคือ ท้อแท้ สิ้นหวัง ......
จุดเริ่มต้นเกิดจาก การที่ต้องไกลบ้าน มาศึกษาต่อ ณ ที่แห่งหนึ่ง การต้องอยู่คนเดียว ทั้งๆที่ไม่เคยอยู่แบบนี้มาก่อน ความคิดถึงบ้าน คิดถึงวิถีชีวิตเก่าๆที่เคยทำ มีคนรอบข้างมากมาย ทั้งพ่อ แม่ ญาติ พี่น้อง รายล้อมเต็มไปหมด แต่วันนี้กลับรู้สึกว่าเราอยู่ตัวคนเดียว ทั้งๆที่เพื่อนก็มี แต่ความรู้สึกมันก็ต่างไปจากเมื่อก่อน
ความหวังและความฝัน ทั้งที่เคยตั้งไว้มากมาย ว่าฉันจะต้องทำแบบนี้ ต้องทำให้ได้อย่างนี้ กลับไม่มีอะไรสำเร็จเลย มานั่งคิดๆๆดู ถามตัวเองว่า "เลือกเดินถูกทางแล้วใช่มั้ย" กับการเรียนอยู่คณะวิทยาศาสตร์ นี่เป็นสิ่งที่เราต้องการแล้วใช่ไหม? ถึงบางครั้งจะตอบว่าใช่ แต่บางครั้งก็ตอบว่าไม่ใช่ เอ๊ะ!! ยังไงกันแน่ 3ปีกับการเรียนมหาวิทยาลัย เริ่มจะค้นพบตัวเองว่า บางครั้งเราก็ไม่ได้ชอบวิทยาศาสตร์ แต่เราดันชอบการเดินทางท่องเที่ยว การได้ศึกษาวัฒนธรรมต่างๆ การถ่ายรูปมากกว่า นั่นจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้เราเริ่มมานั่งคิดแล้วว่า เราทำถูกแล้วหรือ? แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะเวลา3ปี มันมากเกินที่จะหันหลังกลับไปเริ่มต้นใหม่ ต้องทนต่อสู้กับมันให้สำเร็จไปก่อน แล้วค่อยเริ่มต้นใหม่จะดีกว่า เพราะถ้าล้มเลิกไป ก็จะเสียทั้งเวลา ทั้งเงินทองที่พ่อแม่ส่งเสียเรามาเรียน เอาเป็นว่าทำวันนี้ให้สำเร็จแล้วเริ่มต้นใหม่ แต่มันง่ายหรือ? ทางเดินนี้กว่าจะสำเร็จได้ มันช่างยาวนาน และลำบาก การเรียนที่หนักหน่วงขึ้นทุกปี จนทำให้เกิดความท้อ บางครั้งก็สิ้นหวังไปแล้ว แต่ก็พยายามปลอบใจตัวเองไม่ให้ถอย จนวันนี้ความท้อก็กลับมารุมเร้าเหมือนเดิม ต้องมานั่งปลอบใจตัวเองเหมือนทุกๆครั้งที่เคยทำมา ต้องบอกตัวเองว่าต้องสู้ และอย่าลดละความหวังที่มี "เห้อ!! ทำไมชีวิตมันเหนื่อยขนาดนี้" และนี่คือความคิดที่คิดอยู่ทุกวัน แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากต้องอดทนสู้กับชีวิตที่เหนื่อยๆแบบนี้ต่อไป
มานั่งคิดวิธีปลอบใจตัวเอง วิธีที่ได้คือ ฟังเพลง แล้วร้องไห้กับวันที่ท้อแท้ ปล่อยความอึดอัดออกมากับน้ำตา แล้วบอกตัวเองให้ก้าวเดินต่อไป.....
..ทุกข์ที่เกิดซ้ำ...เพราะใจนำพร่ำเพ้อ...หาหัวใจให้เจอ....ก็เป็นสุข...
หากเหนื่อยนัก ก็หยุดพัก แล้วค่อยเดินหน้าต่อ
ทุกสิ่งจะเกิดขึ้นได้ อยู่ที่ตัวเราเองที่ทำมัน
ตราปใดที่มีความเชื่อ สักวันความฝันมันต้องสำเร็จ
